...درعجبم که شهرداری باچه احساسی خانه های مردم را که آکنده از خاطرات کودکی،نوجوانی،جوانی و میانسالی آنهاست با اشاره انگشتِ غولهای آهی درهم می شکند....

امروز از کنار خانه قدیمی مان گذشتم ،خانه ای که در آنجا پای بدین دنیای خاکی گذاشته بودم .

سالهاست از آن خانه رفته ام وخانه پدری نیز مدتی بعد به جای دیگری منتقل شده است اما زادگاه آدمی حس غریبی دارد ..... خاطراتم با خشت ،خشتِ این بنا که به کلی تخریب شده ،درهم آمیخته است ...

می گویند ایرانی ها حس عجیب وغریبی دارند؛ خیلی زود از آثار وبناهای گذشته ی خود دلزده می شوند،تخریبشان می کنند وبعد دلتنگشان می شوند! همان دلتنگی شاعرانه ای که از آن به حس «نوستالژیک» یاد می کنند . با این حال زندگی ما آدمیان تنها به خاطرات محدود نمی شود؛ جنبه های مادی،شهرنشینی،ترافیک ،ایجاد معماری نوین ومبتنی بر جغرافیای منطقه وموارد زیست محیطی و... نیز بخشی از زندگی بشر امروزی را تشکیل  می دهند وباید برای آنها تدبیری اندیشید بنابر این تخریب این بناها به دست صاحبانشان یا با رعایت حق وحقوق افراد ،به دست شهرداری امری توجیه پذیر قلمداد خواهد شد ...